Episode 12; Het leven van een arbeider in Freo

G'day mates!


-----Zwoegen in Perth-----


Lange tijd geleden sinds m'n laatste post. Verklaring is overduidelijk; met z'n drieen hebben we flink wat afgezwoegd. De laatste 21 dagen zelfs elke dag non-stop. Het resultaat is na 7 weken arbeid een behoorlijk gevulde Australische bankrekening en handen van een arbeider. Hoe dit allemaal zo gekomen is volgt nu. Na onze aankomst in Perth hadden we al snel besloten dat we een baantje wilden om de cash flow weer de credit kant op te doen keren. Wij dus naar wat uitzendbureaus voor backpackers geweest. De lieftallige doch volslanke dame bij het uitzendbureau vond ons 3 Dutchies wel van het type arbeider en zond ons dus direct de volgende ochtend na het aanschaffen van een paar hippe kicksen met stalen neuzen richting divisie Wholesale in Fremantle. Daar aangekomen werden onze taken ons nog niet in z'n geheel duidelijk, maar zeker was dat we aan de bak zouden moeten voor het betere sjouwwerk. Eerst dachten we dit wel snel gezien te hebben, maar al na een paar dagen werd duidelijk dat we redelijk wat vrijheid krijgen van de McLernon's (Bedrijf opgezet door vader en nu vader en zoon). De helft van de tijd waren we meubels in elkaar aan het zetten en de andere helft van de tijd bezorgden we meubels. Jos en ik mochten gewoon in alle vrachtwagens hier rijden, waar we zeker van zijn dat ze wel wat meer wegen dan 4.5 ton en dus buiten ons rijbewijsje B vallen. Maar goed, wij zijn de beroerdsten niet dus we besturen ze wel. Eigenlijk best vet moet ik zeggen. Voor de rest zijn de mensen waar we mee werken wel echt lachen. De man die leiding heeft over de opslagruimte is echt zo'n typische Ozzie, zoals wel meer hier. Allemaal in de ban van de V6 en V8's die hier overal rijden en weinig zinnen gaan niet gepaard met het toevoegen van minstens twee vervoegingen of directe vormen van het scheldwoord bij uitstek; fuck. Voor de rest een prima kerel. Op de een of andere manier kunnen wij met z'n drieen weinig fout doen, want als er nieuwe backpackers komen ontslaat hij ze meestal al snel weer. Tof is ook wel dat we gewoon dagelijks met de baas (eigenlijk zoon van, maar runt het nu meer dan z'n vader) van het hele bedrijf werken, Alan McLernon. Multimiljonair en nog gaat 'ie gewoon met ons drieeen mee op pad om meubels te sjouwen en bezorgen. Rijdt graag in z'n opgepimpte Porsche Carrera, waar ie graag over opschept. Een paar dagen geleden mochten we er prompt in rijden en niks bleek minder waar. Van 0 tot 100 km/h in 3 seconden. Dat zijn geen grappen dacht ik zo. M'n ogen waren het daar wel mee eens, want spontaan kwamen de tranen opzetten. Want een powerrrrrr!!!!!!!!!!
Om een indicatie te geven van de verhouding werkgever/werknemer in dit bedrijf: een paar weken geleden was het weer eens bier en whisky na het werk. Uiteraard waren wij present om gezellig wat te bieren en komt pa McLernon aanscheuren in z'n Audi TT. Jos natuurlijk gelijk zo van, in Nederland rijden alleen homo's en vrouwen in een TT. Lachen natuurlijk, vooral dat de baas het pikt en er eigenlijk wel om moest lachen. Maar wel gelijk zo in de verdediging van daarom zitten er bij mij tachtig extra's op! Mooie dingen...


---Onderdak perikelen---


Slapen deden we de eerste weken nog in onze Van aan het strand in Fremantle en dan 's ochtends richting werk. Na 2 weken echter kwam er een man langs die ons uitnodigde bij hem aangezien hij nog een kamer had met 3 matrassen. Hadden al een keertje eerder met die gast gebabbeld, maar vonden het voorstel toch ietwat dubieus. Maar goed met 3 gasten kan er natuurlijk weinig mis gaan, dus we namen zijn uitnodiging aan. Uiteraard gokten we al dat hij van de andere kant was en misschien Jos wel een hele mooie jongen vond. Twee weken in zijn kribbe kunnen bivakkeren en dat was hoe je het ook went of keert wel top! Hij was ook nog eens kapper van beroep, dus een kleine 1+1=2 leverde ons dus op dat we zeker wisten dat hij van de andere kant was. Boodt 'ie ons natuurlijk aan onze haren te kleuren. Ach, waarom niet dachten we, het is toch gratis ;). Resultaat; Sander met een coupe van Jon Bon Jovi in z'n beste dagen, ik "gewoon" met zwart haar en Jos met een coupe die veel gelijkenis vertoond met een zekere happy hardcore goeroe uit een land ten oosten van NL. Ik noem geen namen, maar om maar wat van z'n memorabele quotes te noemen: It's nice to be important, but it's more important to be nice, Respect to the man in the ice-cream van, It's not a bird it's not a plane, it must be me that's on the train... Juist, stuk voor stuk briljante quotes. Voor de lezertjes die deze geweldige stroming in muziek hebben moeten missen, google de quotes en gij zult vinden ;). Maar aan al het goede komt ook weer een einde en dan bedoel ik niet de uitgroei. Na 10 dagen kwam z'n broer uit Engeland over, dus moesten wij weer plaatsmaken. Na een paar daagjes op onze vertrouwde stek in Freo, kregen we van Alan opeens de sleutel omdat we ook in het weekend moesten werken. Sindsdien sliepen en leefden we dus gewoon bij McLernon's. Prima geregeld dachten we zo. We mochten ook zoveel uren maken als we wilden en dat deden we dus ook. De rekensommen in onze hoofden zeiden namelijk, nadat we allemaal besloten hadden een jaar uit Nederland weg te blijven, dat onze rekening nog flink wat geld nodig heeft voor al het moois wat komen gaat. De laatste weken hebben we dus bizarre uren gemaakt, varierend van 60 tot 70 uur per week. Dus dat waren onze weken, afgezien van af en toe een avondje stappen en de bezoekjes aan het Burswood casino om de voetbalwedstrijden van poule C te kunnen volgen. Wel een heel arelaxed tijdstip hier, maargoed... Alle NL wedstrijden begonnen om 3 uur 's nachts hehe. Iets van de glorie van ons oranje straalde natuurlijk ook op ons af, waardoor we eigenlijk wel genoten van die falende Italiaanse en Franse figuren die in het casino nogal sterk vertegenwoordigd waren.


-----Back on Highway 1-----


Maar goed, in de 7 gewerkte weken behoorlijk wat cash verdiend door onze nomadenlevensstijl, dus vanaf nu wordt het 4 maanden alleen nog maar reizen zonder werken. Nog even de belastingcenten terugvragen en Van Binsbergen voor een mooie prijs verkopen en dan kunnen we weer helemaal met een gerust hart Oz gaan verlaten! Maar natuurlijk eerst nog het laatste en misschien wel vetste deel van Oz aan doen richting Darwin. We gaan in een maand met z'n drieen richting Darwin (4500 km) trekken en een van de toeren die we zagen en ons wel tof leek nadoen met onze eigen Van Binsbergen. Maar duimen dat 'ie alles nog vol kan houden tot aan Darwin en dan lachen we nog harder! In ieder geval gaan we richting de evenaar en das een goed ding, want de nachten hier zijn niet echt om te genieten. Gewoon trainingsbroekje aan en in die slaapzak. Waarschijnlijk is het in NL nu beter vertoeven.

De groeten,

Ivo