Episode 16; Actief in Aotearoa

Kia ora!

In de afgelopen weken is er weer veel te veel gebeurd uiteraard; uit een vliegtuig springen, snowboarden, skieen, gletsjer beklimmen, abseilen, zeilen, caven, verdwaald raken in het regenwoud en het nationale nieuws halen. Maar goed, daar chronologie een schone zaak is, zal ik maar bij het begin beginnen.

Na een aantal bioritme in de war sturende nachtvluchten ben ik uiteindelijk via Singapore, Darwin en Brisbane in New Zealand (of Aotearoa in het Maori) aangekomen. Daar werd een ding wel heel duidelijk, winter in NZ betekent ook echt winter zoals we gewend zijn in ons kikkerlandje. Gewoon koud dus. Beetje apart daar ik 2 dagen geleden nog op de zonovergoten stranden van Bali liep. In Christchurch had ik afgesproken met een vriend die ik al uit Australie ken en we hebben daar maar meteen een toer geboekt door heel NZ. Lekker op je luie achterste zitten en gereden worden is ook wel eens fijn dachten we zo. Het is een backpacker bus toer, die je dus van A naar B brengt, maar ook geldverslindende activiteiten en accomodatie kan boeken en regelen. Zo zit je al snel met een bepaalde groep mensen, die je een tijd lang volgen. Stukje gezelligheid dus.


-----South Island-----


De toer startte in Christchurch en van daaruit gingen we richtig Kaikoura. Prachtige omgeving met hoge en sneeuwbedekte bergen zo aan de azuurblauwe zee inclusief zeehonden en zeeleeuwen. Daarna gingen we richting een Nationaal Park, vernoemd naar de ons welbekende landgenoot Abel Tasman, waar New Zealand z'n naam aan te danken heeft. Daar over de kristalheldere wateren aan gouden stranden zeilen was op z'n zachtst gezegd geen straf. Nieuw Zeeland is echter een land van behoorlijke contrasten en zo wilde het dat we de dag erna in bizarre omstandigheden een van de 2 gletsjers in NZ beklommen; Franz Josef.


-----Hiken op Franz Josef-----


Echt spectaculair allemaal, een gids die de treden uithakt, overal om je heen ijs en aan de voet van de berg is alles omringt door regenwoud. Die combinatie zie je niet vaak dacht ik zo en niks is minder waar, want alleen in Argentinie bestaat iets soortgelijks heb ik me laten vertellen door onze doorgewinterde gids. Hoewel we die dag het slechtste weer van m'n hele tijd in NZ doormaakten, voegde het zeker wat toe aan de ervaring. Regen, hagel en mist waren sterk vertegenwoordigd, maar nog spectaculairder was een ander natuurelement; de lawine. Op een gegeven moment banjeren we in langzame tred over de gletsjer als de berg opeens enorm -maar dan ook echt enorm- gaat rommelen. Begint onze gids opeens te rennen en een paar van de dames in het gezelschap slaakte een aantal hoge tonen. Een paar seconden laten worden we overspoeld door een regen van hagel en sneeuw; te bizar. De gids zei achteraf dat 'ie ging rennen om het fenomeen van een betere plek te kunnen bekijken, maar dat mocht niet voorkomen dat sommige individuen in de groep dachten Magere Hein noodgedwongen onder ogen te moeten komen. We hebben ons laten vertellen, dat ze een lawine als deze in geen 2 jaar gezien hadden... Lucky us!


-----Skydiven in Wanaka-----


NZ is echt het land van de extreme sporten. Niks is zo gek dat ze het al niet verzonnen hebben, maar activiteiten als bungyjumpen en skydiven zijn hier toch echt aan de orde van de dag. De dag dat we in Wanaka aankwamen, was er een strakblauwe hemel, dus ideaal om jezelf uit een vliegtuig te werpen volgens onze chauf. Ik en twee andere meiden van m'n bus hebben ons maar meteen ingeschreven en voor we het wisten zaten we in het kleine vliegtuigje dat ons naar een hoogte van 12000 voet (ong. 4 km.) moest brengen. Uiteraard pakten we maar meteen uit en hebben we ons een DVD aan laten smeren. Je springt met een instructeur, dus zelf hoef je niks te doen behalve gekke bekken trekken en schreeuwen danwel gillen; de zwaartekracht en de instructeur doen de rest. Ik was de eerste die uit het vliegtuig duvelde, dus een hemel zonder andere vallende waaghalzen en een uitzicht om u tegen te zeggen. Wanaka ligt aan een groot meer (Lake Wanaka) grenzend aan de Southern Alps, waar ik een dag later op zou gaan snowboarden. Geinig om dat van die duizelingwekkende hoogte te kunnen aanschouwen en nog vetter was dat ik m'n eigen parachute mocht besturen. Waarom die gast me vertrouwde is me tot op de dag van vandaag nog steeds een raadsel.


-----Wintervertier in Queenstown-----


Midden in de Southern Alps ligt Queenstown, zichzelf "adrenalin capital of the southern hemisphere" noemende. De commerciele bungy is hier uitgevonden door ene AJ Hackett en Henry Van Asch en daarom is Queenstown letterlijk omringt door bungykoorden. Een paar mensen van m'n groep hebben de een na hoogste ter wereld (de Nevis; 134 m.) gedaan, maar aangezien ik al voor 3 dagen snowboarden en skieen een leuk bedragje had neergelegd, besloot ik dit maar te skippen. Samen met Sander en Catriona (een Schotse meid) hebben we 3 dagen in de sneeuw kunnen spelen. Het skieen/snowboarden was super, maar de skigebieden zijn wel stukken kleiner dan we gewend zijn in Europa, waardoor je na een dag al uitgekeken bent op een skigebied. Gelukkig kon ik kiezen uit meerdere. Doe er ook nog eens een paar dagen apres-skieen met onze groep bij en je kunt je voorstellen dat ik niet echt boos was. Maar zoals aan alles in het leven, kwam ook aan deze dagen een eind en moesten we richting noorder eiland voor nog wat andere halsbrekende avonturen.


-----North Island-----


Na afscheid nemen van de groep waarmee ik gereisd had op het zuider eiland begon ik de dag erna meteen maar met de toer over het noorder eiland vanaf Auckland. Na uiteraard weer de standaard afgezaagde backpacker praatjes als: How long have you been here for, where are you going, how long are you travelling for, heb je zo weer nieuwe reismetgezellen opgedaan. Een dagje gestopt in Hahei en daar met een paar scheppen onszelf getractreerd op een hot water spa midden op het strand. Daar NZ extreem vulkanisch is, is het onder de grond op veel plaatsten al snel kokend heet, zo ook op het strand in Hahei. Heerlijk dobberende in heet water, had ik nog geen vermoeden van het feit dat 7 van ons 2 dagen later in NZ beroemdheden zouden worden....


-----Verdwaald tussen de varens-----


In Raglan, een stadje bekend om z'n enorm goede surf 'breaks', aangekomen liet het merendeel van de groep inclusief ondergetekende het surfen links liggen voor een "kleine" wandeling in het regenwoud. Met z'n zevenen trokken we erop uit om iets dat te boek stond als een wandelingetje van een uur te doen. Uiteraard stelden wij daar ons ook op in (geen eten mee, misschien in totaal 2 liter water en geen warme kleren), daar het een flutwandelingetje moest worden. Het spoor echter was enorm slecht, maar we bleven de roze markers volgen. Bij een splitsing dachten we nog steeds goed te gaan daar we nog steeds roze markers zagen. Een beetje vreemd was wel, dat het pad op een gegeven moment geen pad meer te noemen was en we ons echt een weg moesten banen door de jungle. Op zich natuurlijk niks mis mee, maar wel als het op een gegeven moment donker wordt en je ogen de weg niet meer kunnen leiden. Wij dus toen het begon te schemeren maar even een spoedoverleg gehouden met z'n zevenen en gezamelijk tot de conclusie gekomen, dat we -hoe stom ook- toch echt verdwaald waren met niks dan jungle om ons heen. Gelukkig had een paar mensen inclusief mezelf een mobiel bij zich en konden we onze reismaatschappij bellen. Na wat heen en weer gebel en het uitleggen van ons uiterst merkwaadige verhaal, werden toch echt de nooddiensten ingeroepen; politie en een "search and rescue" team. Op z'n zachtst gezegd klonk dat ons een beetje genant in de oren, maar als we maar uit die bush kwamen. Een Franse meid had nog wat Tim-Tams (chocolade koekjes) bij zich, die ons enige voedsel zouden betekenen in de aankomende 6 uur in het pikkedonker wachtende op onze redders in nood. Van 18 u tot 0 u hebben we ons moeten vermaken met elkaar elkaars levensverhaal vertellen en het nodige geknuffel om het warm te houden. Het genantste was nog wel dat er een helikopter overvloog om ons te localiseren. Zodra hij zich boven ons bevond, begonnen we allemaal als bezetenen met onze camera's te flitsen en met onze zaklampen te schijnen, maar het mocht niet baten. Pas 4 uur later werden we door het search and rescue team gevonden en zijn we de bush uitgeleid na een nachtwandeling van 2 uur. En dat allemaal gratis, haha. Op een gegeven moment kwamen we op het terrein van een boer, komt 'ie met zo'n karretje aan om schapen in te stouwen en je raadt het al, worden we daar ingestouwd. Gieren en brullen achteraf en de dag erna stonden we in alle kranten. Het verhaal wat ze vertellen is absolute bullshit over dat we onvoorbereid weg gingen zonder zaklampen (hadden we dus wel en we gingen een uur banjeren, wat heb je nodig?), maar wel errug hilarisch... Hier de links voor het regionale respectievelijk landelijke nieuws:

http://www.stuff.co.nz/waikatotimes/4680857a6004.html

http://www.nzherald.co.nz/section/1/story.cfm?c_id=1&objectid=10530554

De dag erna hebben we met uiteraard weer veel te weinig uurtjes nachtrust achter ons een bezoekje gebracht aan de Waitomo caves. NZ is NZ niet als daar niet ook weer halsbrekende activiteiten georganiseerd worden. Uiteraard mezelf weer ingeschreven en dit keer voor abseilen langs ondergrondse watervallen. Echt supervet en overal zitten ook van die vreemde gloeiwormen, dus dat geeft een nog spectaculairder effect als het dat al niet was. Zeiknat abseilen langs ondergrondse watervallen, wie verzint het, hehe. Als je trouwens denkt, wat gloeit er aan deze zoals het lijkt achteruit geevolueerde gloeiwormen (leven maar 3 dagen en zijn kannibalen), het is hun schijt dat gloeit....

Die avond hebben we in een Marae (Maori meetinghouse) overnacht en wat lokale cultuur opgesnoven bij een Maori genaamd (Engelse naam) Uncle Boy. NZ sportliefhebbers hebben allemaal een passie gemeen, the All Blacks, het nationale rugbyteam. Ik weet niet of iemand ooit een van hun wedstrijden gezien heeft, maar aan het begin doen ze altijd een krijgersdans genaamd de "Haka". Als dat de tegenstander geen angst inboezemt weet ik 't ook niet meer. Wij uiteraard die avond ook de Haka geleerd, maar hoewel ik het niet graag zeg, kwamen we nog niet half zo intimiderend over als onze Maori. Uiteraard wel toe- danwel uitgelachen door de Maori, maar dat mocht de pret niet drukken. Wel een hele rijke cultuur en vergeleken met de Aboriginals in Oz, lijkt 't toch echt dat de Maori meer hebben klaargespeeld. Zijn volledig geintegreerd in de maatschappij in tegenstelling tot hun Aboriginal oosterburen. Misschien omdat de Europeanen in NZ niet deden aan kindertjes stelen zoals in Oz, maar dat is een ander verhaal..

Nu zit ik echter in Taupo voor een dagje uitpuffen. Super vulkanisch hier wederom en we gaan zo ff in een kokend modderbadje dobberen. Echt ongelofelijk hoe weinig ik heb getukt en hoeveel we gedaan hebben. Binnenkort maar eens even goed uiblussen in Fiji om me op te laden voor m'n laatste etappe: van LA naar Cancun.... En daarna NL, bah!

Kusjes,

Ivo