Episode 18; Mexico naar Guatemala

¡Hola Amigos!

¿Como estais? De eerste wereld of hoe je het ook noemt achtergelaten hebbende in Los Angeles, kwam ik aan in el Day Effay, el Distrito Federal, ofwel Mexico City. Op het eerste gezicht een chaotische stad, maar door het goede metronetwerk prima te bereizen. De prijzen waren echter niet echt wat ik van een derde wereldland verwacht had. Alles was even duur als de VS op accomodatie na, dus heb ik el DF maar tot tweede wereld gebombardeerd bij gebrek aan een betere terminologie. Een hostel midden in de stad op het zocalo (centraal plein, waar iedere stad in Mexico er een van schijnt te hebben, in navolging van DF) gevonden vol de gebruikelijke backpackers. Uiteraard weer de nodige Duitsers aanwezig zoals overal waar ik tot nu toe geweest ben, maar de echte Duitsers van Mexico zijn toch echt wel de Israeliers. Echt overal zitten die figuren, alsof ze aan de bomen groeien hier.


-----Mexico City-----


Wat moet een mens in el DF? Volgens velen weinig, want die proberen zo snel mogelijk de smog achter zich te laten. Eens te meer is voor mij echter gebleken, dat ik me wel in grote steden (en groot is Mexico City, 20 miljoen inwoners..) kan vermaken. Zes dagen later was ik weer flink wat ervaringen rijker. Hoogtepuntjes:

-Teotihuacan; spectaculaire ruines van een beschaving van ver voor de bekendere Azteken en Maya´s.
-Xochimilco, het Venetie van Mexico. Heerlijk dobberen over de baren in de meest kleurrijke boten met af en toe een passerende boot vol mariachi´s of Mexicaanse families, waarbij de vrouwen continu hola guapo (spaans voor hai lekker ding) roepen en vreemd genoeg de mannen af en toe ook meedoen
-Estadio Azteca; een must voor elke voetballiefhebber, waar ik mezelf ook onder schaar. 110.000 Zitplaatsen en liet er nou net een derby zijn tussen de 2 grootste teams in DF: Americas en Cruz Azul. Ik dus met wat mensen van het hostel die wedstrijd bezocht en dat was zeker de moeite waard. Heerlijke chaos rond het stadion en een aantal aardige momenten in de wedstrijd, hoewel Cruz Azul er toch niet zoveel zin in oogde te hebben. Americas 2 - 0 Cruz Azul.
-Stappen in DF. Mexico City is niet bijster veilig in de nachtuurtjes, dus gingen we met meerderen op kroegentocht. Veel gezien, maar toppertje was toch wel de salsaclub. Niet dat ik er bijster goed in ben, maar dat mocht de pret niet drukken.


-----Oaxaca-----


Vanuit Mexico City ben ik maar naar Oaxaca gereisd, daar daar volgens menigeen meer het echte Mexico-gevoel ervaren kan worden. Inderdaad is het een supermooie stad; koloniaal Spaanse huizen in alle kleuren van de regenboog vertegenwoordigd en kleurrijke marktjes met de nodige Maya en Azteken merchandise. Op zich allemaal leuk en gezellig, maar er blijven toch steeds maar veel onderbetaalde Mexicanen bedelen. Veelal wordt kindlief ingeschakeld om met de meest sippe gezichtsuitdrukking enkele pesos van ons wandelende spaarvarkens af te troggelen. Maar goed, dat hoort erbij moeten we maar denken. Met m´n nieuw opgedane Ozzie reisgenoot ben ik maar wat dingen wezen bezoeken zoals Monte Alban, spectaculaire ruines vanuit het Zapotec tijdperk. De dag erna met zo ongeveer het hele hostel gingen we op een eendaagse toer naar een aantal toeristische trekpleisters. Allemaal leuk, weer ruines (Mitla) en mogen ervaren hoe de lokale bevolking hier weeft, maar hoogtepuntjes waren de culinaire ervaring van de dag en onze chauffeur richting het beeldschone, idyllische Hierve del Agua. Allereerst de chauffeur, als Michael Schumacher in z´n beste dagen raced hij over smalle bergwegen en S-bochten met als resultaat dat een autozieke onfortuinlijke Israelier een verzoekje doet tot een pit-stop en daarna dus achteruit begint te eten. De culinaire ervaring is nu aan de beurt. Ondergetekende heeft op een dag wormen en sprinkhanen verorberd. Waarom vraag je je af en dat is zeker een legitieme vraag op dit punt. Komt ´ie dan he.. In Oaxaca schijnt een sprinkhanen ontbijt orde van de dag te zijn, daar ik de chauf een heel kommetje zag wegwerken in luttele seconden. Goed, dus komen er wat koters op mij en Jeremy (Ozzie) af om ons te interviewen om hun Engels te oefenen. In DF al een paar keer eerder ondergaan, dus we dachten vooruit. Als beloning kregen we een kommetje sprinkhanen. Nou ben ik wel goed, maar niet gek, dus verorberde ik welgeteld 2 sprinkhanen. Vreemd smaakje, niet thuis te brengen, maar niet smerig of zo.

Aan het wormen verhaal zit een Jiskefet smaakje. Waarschijnlijk gaat er al een belletje rinkelen bij een aantal lezers, maar onderin een Mescal (Tequila dus ook, is soort Mescal) zit dus altijd een worm. Verschillende verhalen doen de ronde en hoewel Van Binsbergen ons doet geloven dat men er in nette termen erotisch opgeladen van moet worden, is het niets meer dan een publiciteitsstunt, ooit in het leven geroepen om de echtheid van de Mescal aan te tonen, maar nu functieloos. Aan het einde van deze mooie dag bezochten we dus een Mescal fabriekje, waar we een aantal varianten hebben mogen aden. Sterk spul en net als tequila niet bijster lekker, maar we moesten er dus wel aan geloven. Ze drinken het goedje hier met een poeder bestaande uit verpulverde worm en zout en wat pepers en de gebruikelijke citroenschijfjes. Dus eerst verpulverde worm en daarna voor de leuk nog wat echte wormen verorberd. Op z´n zachtst gezegd was het ranzig en de nasmaak van een soort verbrand rubber was na nog wat Mescal nog steeds niet verdwenen. Mental note; niet meer doen dus!

Die avond nam ik de nachtbus naar San Cristobal de las Casas, maar niet alvorens ik een andere vreemde ervaring opgedaan had in het hostel. De eigenaar Pablo was sowieso al een beetje vreemd, elke avond bezopen en probeert dan zonder blikken of blozen de dames in het hostel te vertellen dat hij ze graag wil zoenen en meer.. Aardige man, maar dit is natuurlijk een beetje genant en werd niet echt gewaardeerd. Maar goed, ik en twee Israelische meiden willen dus vertrekken en zit Pablo met een andere nog al opgepimpte vent in een hoekje wederom een litertje Corona weg te pilsen als de andere man ons aanbiedt dat zijn chauffeur ons naar het busstation brengt. Aardig gebaar, maar daarna pakt ie z´n voorraad cocaine en legt een paar lijntjes op tafel om er vervolgens eentje zelf te confisqueren en de anderen aan ons aan te bieden. Vriendelijk bedankt, maar wel duidelijk was waarom deze vent een chauffeur en overigens vette auto heeft. De drugshandel in Mexico is klaarblijkelijk een lukratieve business...


-----San Cristobal de las Casas-----


Allereerst, ongelofelijk hoeveel Israeliers hier rondlopen. Het lijkt wel of Hebreeuws de voertaal is. Mooie stad met een nog mooier centrum. Wederom alle kleuren van de regenboog vertegenwoordigd. Een heerlijk hostel gevonden en wel duidelijk is dat hier in het zuiden van Mexico toch echt alles een derde wereld gevoel heeft. Prijzen erg laag (3.5 euro voor overnachten), ontiegelijk veel zwervers en als je maar even buiten het centrum van het pittoresque stadje komt, is alles meteen erg pauper. Wegen vol gaten, zwerfhonden in het kwadraat en vervallen of niet afgemaakte casas. Alleen al hier rondlopen is echt een ervaring, daar er twee grote markten zijn. Een vol pre-Hispanische merchandise en de andere een fruit/vlees/groenten markt. Geweldig om gewoon rond te struinen.

We wilden met een paar mensen van het hostel naar Lagos Montebellos, een streek aan de grens met Guatemala vol ansichtkaart-waardige meren. Was een enorme rit, met af en toe een kleine stop voor rondkijken bij minder spectaculaire natuur, maar waren we net voor het nationaal park en opeens allemaal guerilla figuren met Kalashnikoffs, AK-47´s of hoe je ze ook wilt noemen. De chauffeur werd al een beetje zenuwachtig. Zes politie auto´s in colonne later is de chauffeur toch echt niet meer relaxed en gooit hij het eruit; we zitten midden in een gebied waar de Zapatista´s (groepering die vecht voor autonome gebieden in de streek Chiapas) het gros van de macht in handen hebben en nu dus aan het bakkeleien zijn met de lokale politie. Daarna een gigantische chaotische verkeersopstopping en de locals in de bus willen ook graag omkeren. De chauffeur knikt opgelucht en rijdt ons dus terug naar San Cristobal. Resultaat: geen ansichtkaartwaardige foto´s kunnen schieten, maar wederom een ervaring rijker.

De dag erna te paard naar een klein dorpje in de bergen, San Juan Chomula, gereden. Een dorpje wat nog erg traditioneel zou moeten zijn. Ik heb echter weinig verschil kunnen zien, behalve dat de mensen het niet waarderen als je ze op de foto zet. Ze geloven hier dat ze hun ziel verliezen als er foto´s van ze gemaakt worden. Maar zoals bijna met alles in de wereld doet geld wonderen en gaan ze graag voor een aantal pesos op de foto om zo hun ziel te verliezen...? Morgen vertrek ik dus richting Guatemala. Panajachel wel te verstaan, om wat mooie meren en vulkanen te spotten. 17 days encounting...

Hasta pronto!