Episode 17; Fijitime en California Love

How y'all goin'?

Ok nu ben ik dus inderdaad alweer vertrokken uit Fiji en aanbeland in, zoals onze kindervriend R. Kelly het eerder verwoordde, the City of Angels, the City of Hope, ofwel; Los Angeles.


-----Laatste dagen New Zealand-----


De laatste dagen in NZ heb ik versleten in Auckland met wat vrienden bezoeken en wat ouderwets sightseeing, kortom de ultieme toerist uithangen. Maar na 4 dagen was die pret ook weer over en moest ik helaas volgens mijn ticket toch echt NZ verlaten. Helaas is echter niet helemaal de juiste woordkeuze als daarna Fiji op de agenda staat.

De NZ winter achterlatende belandde ik in de winter van Fiji, ofwel het droge seizoen. Fiji heeft 2 bronnen van inkomsten waarvan er 1 aan de westkust heel duidelijk is, het toerisme. De grootste inkomsten bron echter is nog steeds het verbouwen van suikerriet en dat is dus waar de rest van de Fijianen het gros van hun salaris mee verdient. Hier krijg je echter niks van mee als je meteen naar een van de miniatuurparadijsjes op aarde aan de westkust gaat. Dus heb ik een toer gedaan, die me het echte Fiji zou moeten gaan laten zien, uiteraard vergezeld met andere backpackers. Daar heb ik zeker geen spijt van gekregen.


----Fijitime----


De Feejee experience moest ons in sneltreinvaart (4 dagen) de hoogtepunten van het hoofdeiland, Viti Levu, laten zien, alsmede de manier waarop de meeste Fijianen nog steeds leven; in traditionele dorpen die voor westerse maatstaven op z'n zachtst gezegd low-budget genoemd mogen worden. Ook opvallend trouwens hoeveel Fijianen (ong. 43%) van Indische komaf zijn. Een lange tijd geleden zijn deze Indiers ten prooi gevallen aan de expansiedrift van de Engelse kolonialisten, die ze meenamen om bloed, zweet en tranen te zwoegen in andere delen van de Engelse Gemenebest, waar Fiji dus ook nog steeds een onderdeel van is. Copyright Thomas Cook himself uiteraard. Gelukkig hebben Fijianen ook een gevoel voor humor en kunnen ze woordgrappen ook wel waarderen, hetgeen blijkt uit het pseudoniem waaronder de Indiers ook wel te boek staan. De FBI, ofwel Fiji Born Indians.

De Feejee experience heeft ons kennis laten maken met het alledaagse leven van een doorsnee Fijiaan. We hebben dorpen en scholen bezocht en een aantal Kava ceremonien bijgewoond. Kava is de nationale drank van Fiji en gemaakt van de wortel van de Kava-plant. Non-alcoholisch, maar dat wil nog niet zeggen dat je ongeschonden uit de strijd komt als je er wat van achterover slaat. Het begin is vrij formeel, we moesten bevoorbeeld allemaal een sulu (Sarong) dragen en we moesten een groepshoofd hebben en een persoon die praat voor het groepshoofd. Groepshoofden praten immers niet zelf... Daarna vloeide de Kava rijkelijk en mocht een aantal van ons ervaren wat er gebeurt als er genoeg Kava achterover geslagen wordt. Eerste fase is een lamme tong, net als na een bezoekje aan de tandarts na niet goed je tanden te hebben gepoetst. Drink je meer dan dat, dan kom je in fase twee, waarbij je na opstaan hoogstwaarschijnlijk ineen stort, doordat je ledematen lam raken. Kava werkt dus verdovend, maar echt hard gaat het niet, getuige van het feit dat ik 4 bakjes op had en nog steeds niks lams mocht ervaren. Waarschijnlijk kregen wij een laffe variant en bewaarden ze de echte voor henzelf... Voor de Fijiaanse man is het standaard dat na het werken, er Kava gedronken wordt. Neveneffect numero uno is echter het naar de supermarkt moeten voor vaseline of een ander hydraterend goedje, daar Kava de huid uitdroogt. Vandaar dat Fijiaanse mannen daar dus mee rondlopen. Je krijgt toch gekke gedachten als je dat niet weet, hehe.

Ik dacht wat te kunnen chillen op Fiji, dat zat er echter de eerste 4 dagen zeker niet in. Elke dag stond er weer een sportieve activiteit op het programma. De eerste dag hebben we gesandboard op de grootste natuurlijke duinenmassa die Fiji rijk is, Sigatoka. Het idee is naar boven klimmen met je bodyboard, gaan staan of liggen en GAAN! De zwaartekracht doet de rest. En gaat nog best rap kan ik je vertellen. Dag twee hebben we 4 uur door de Fijiaanse hooglanden en jungle gewandeld om daarna heerlijk op een half leeggelopen band de rivier en stroomversnelllinkjes af te dobberen richting startpunt. Ook niet vervelend al zeg ik 't zelf. De derde dag moesten we geloven aan het, lach niet, Bili-bili raften. Het woord raft is nogal misplaatst, het had beter bamboe + touwtje kunnen heten, want het leek niet echt op een degelijk vlot. Maar goed, it all adds to the fun, moesten we maar denken. Enorm gelachen omdat er geraced moest worden en echt iedereen om de beurt in de rivier kukelde. Dag 4 hebben we nog een natuurlijk modderbad en spa bezocht en daar wat in rond kunnen dobberen, maar toen was het toch echt richting de eilanden!


-----Beachcomber Island-----


Ik mocht 2 dagen vertoeven op een van de kleinste eilanden van de 330 die Fiji rijk is. De meeste hebben tot de verbeelding sprekende namen als Bounty, Manta Ray, Treasure of Beachcomber Island. Op het laatste eiland heb ik 2 dagen gezeten. In 5 minuten ben je er omheen gelopen, maar de stranden en zee zijn zo ongelofelijk mooi (zie foto's), dat je op geen manier dan ook boos kan worden dat je hier zit.

De eerste dag ben ik nog samen met Colin, een Schotse vriend, naar een ander eiland gezwommen. Zoals wel vaker leek het een eitje, maar duurde een enkeltje ander eiland 50 minuten. Afgepeigerd hebben we daar maar een half uurtje gechilled om daarna weer terug te zwemmen naar Beachcomber, onderweg genietende van het schitterende koraal en de talrijke vissen. 's Avonds is er echter weinig anders te doen dan partyen, aangezien het hele eiland een resort is en iedereen daar slaapt. Gepartyed werd er zeker! Maar 2 dagen daar is wel genoeg, dus werd het alweer tijd alle nieuw opgedane vrienden en Fiji vroegtijdig gedag te zeggen en richting L.A. te vertrekken.


-----California Love-----


Na wat tijdreizen kwam ik 6.5 uur eerder op dezelfde dag aan in Los Angeles. Van meerdere reizigers had ik gehoord dat het nogal groot is en velen vonden het daardoor een grote teleurstelling. Die mening deel ik echter zeker niet. Het is inderdaad lastig van de ene naar de andere plek te komen, maar het OV kost een schijntje, dus.. Er is hier zoveel te doen en te zien. De eerste dag heb ik maar een bezoekje gebracht aan Griffith Park, het grootste stadspark in de V.S. En inderdaad groot is het... En het thuis van het bekende 15 m. hoge Hollywood logo en het Griffith observatorium. Daar heb ik m'n sterrenkundige kennis weer wat op kunnen frissen, maar spectaculairder nog waren de vergezichten over L.A. Dan krijg je pas echt een idee van hoe immens deze stad wel niet is. Dag 2 was voor mij een duidelijke keuze; Six Flags Magic Mountain. Als je een achtbaan liefhebber bent, moet je hier zeker geweest zijn. De meest extreme achtbanen staan hier. Jammer dat het alleen in het weekend open is, het dus extreem druk is en als resultaat heeft dat ondergetekende gemiddeld 2 uur in de rij moest staan voor de spectaculaire ritten. Eindafrekening: maar 4 van de 10 achtbanen kunnen doen. Maar goed, vet was het wel!

Ook heb ik nog een bezoekje gebracht aan Santa Monica en Venice Beach. Overal van die Baywatch huisjes op het strand. Jammer genoeg gaf idool David Hasselhoff deze dag geen acte de presence. Wat wel te spotten was, was het hoge aantal opgepompte fitness boys op Venice Beach. Ze hebben daar zelfs een gym op het strand, genaamd Muscle Beach. Echt lachen om die figuren daar in de brandende hitte te zien pompen. Voor de rest zit vooral Venice vol met weirdo's en freaks of gewoon aparte mensen; smokende hippies die gratis marihuana weggeven (is dat dan legaal hier? nee), dronken zwervers, pianospelende Sikhs, Koreaanse shirtjes verkopers, volledig ondergetatoerde figuren en de sporadische modale hardlopende amerikaanse staatsburger.

Ik zelf heb m'n thuis gevonden op Hollywood Boulevard, maar echt veel celebrities zie je hier dus ff niet. Mijn score is tot nu toe 0.5, waarbij de halve gebaseerd is op het aantal wannabee beroemdheden dat rondloopt op Hollywood Blvd. En dat zijn er veel kan ik je vertellen. Elke ochtend als ik weer over straat loop, staan Marilyn Monroe (inclusief ventilator onder d'r rok), Jack Sparrow, Jigsaw, Spiderman, Batman, Tinkerbell en noem maar op weer klaar om met de busladingen toeristen die gedropt worden op de Walk of Fame op de foto te gaan. Tegen een kleine vergoeding uiteraard. Morgen zit echter L.A. er alweer op voor me en vlieg ik naar mijn laatste bestemming; el day effay, ofwel Mexico City.

22 oktober om 10.25 uur in de ochtend kom ik aan op Schiphol en kunnen jullie me weer in je armen sluiten. Of niet natuurlijk.


Catch ya later,


Ivo