Episode 3; Hua Shan

Ni hao!

Nu een berichtje vanuit Beijing. Gisterochtend zijn we met een nachttreintje aangekomen vanuit het gehucht Hua Shan.

Maar hoe vet was Hua Shan! De beklimming van de berg welteverstaan, daarover straks meer. Nadat we nog een dagje in Xi'an wat rondgebanjerd hadden en wat pagodes en tempels hadden gezien, vonden we het wel welletjes geweest. Op naar wat natuurschoon; Hua Shan. 2 Uurtjes met de bus en wat gebabbel met Chinezen die 0.5 (een beetje dus ;) ) Engels en wij die geen Mandarijns kunnen later, reed de chauffeur zo ongeveer de voorpui van het nogal pauper ogende hotel eraf. Binnen aangekomen en de kamer geinspecteerd hebbende, besloten we hem niet te nemen. Over de plee ga ik me niet eens uitwijden, maar de kamer was ronduit smerig. Toen maar even wat verder gekeken, hoewel er niet veel meer was -Hua Shan was eigenlijk maar een straat- en een ander hotelkamertje geboekt. Geen warm water, maar ach he je moet wat.

De dag erna dus de berg op gegaan. De berg heeft vijf pieken, 4 in alle windrichtingen en 1 in het midden. Vandaar dus de naam: bloemenberg. Ik had al aardig wat gelezen over ervaringen van anderen, dus was al op het ergste voorbereid. Eerst volgde er een stijgend gedeelte van zo'n 50 minuten en af en toe al best steil. Daarna arriveerden we bij de trappen. Vanaf hier was het alleen maar trappen lopen, 2100 meter de hoogte in... Plots schoot me te binnen dat ik weleens op een blauwe maandag in m'n flat naar de 18e verdieping was geklommen, omdat de lift kaput was. Nou...een snelle rekenaar die beseft dat m'n flatje in Utreg 50 meter hoog is en deze beklimming ons 2100 meter hoger brengt, snapt dat dat 42 keer m'n flat beklimmen is. Dat zijn natuurlijk gewoon geen grappen... Maar goed we zijn in de bloei van ons leven, dus gewoon knallen. En dat deden we dus ook. We wilden snel boven zijn, alleen al om de tijd die ervoor stond in de Rough Guide ff op te krikken. We waren na 3 uur tot aan de top (East Peak) gekomen. Maar dat waren dus echt 2 uren alleen maar trappen lopen. We hebben alle hellingspercentages wel de revue zien passeren. Echt gekkenwerk, af en toe met een hellingspercentage van 90 graden aan wat ijzerwerk de berg op geklommen (Manouk als je dit leest; Chamonix revisited ;) ). Tijdens het eindeloze klimmen vervlogen m'n gedachten uiteraard wel meer dan eens naar elders, te noemen:

1. Hoe trekt Jos deze hele tocht?
2. Waarom doe ik dit in godsnaam?
3. Hoeveel van die @&^$%@&*% trappen nog?
4. Waarom doe ik dit in godsnaam?
5. Wie wordt de nieuwe trainer van PSV?

Op de eerste 4 vragen heb ik al antwoord, als iemand de laatste kan beantwoorden?

Maar echt.. de uitzichten waren niet van de lucht, haha. Echt supermooi allemaal en echt zo'n lekker Chinees sfeertje met allerlei tempels en poorten op de hellingen.

We kregen wel een straffe les in de economie, want de prijs van een flesje water of bakje noodles steeg recht evenredig met de hoogte waarop we ons bevonden. Misschien had dit ook iets te maken met het feit dat de blikjes cola, sprite, red bull etc. door Chinezen in zakken naar boven werden gebracht. Echt zo veel respect voor die oude mannen, die gewoon ff een kilootje of 30 op de rug nemen aan vloeibare versnaperingen om dan zonder problemen en in een echt behoorlijk rap tempo de berg te beklimmen. In een woord: BIZAR! En dan ook nog eens te bedenken dat er een lift (die wij expres niet namen) is gemaakt aan de andere kant van de berg.

Maar echt die uitzichten.. Flink genoten in de felle zon en daarna begonnen we aan de afdaling met in onze kuiten iets dat voelde als lood. Nu gingen de bovenbenen het ervan langs krijgen, wisten we. Na 2 uur pas weer beneden aangekomen, het begon al te schemeren, maar meteen een van de niet al te ruime keus aan eettenten uitgezocht. Altijd weer een verrassing wat je krijgt als je spareribs vraagt in een Chinese toko. Uiteraard ving ik weer bot, daar er maar weinig vlees aan zat en de saus meer thuishoorde in een Fou Yong Hai van de plaatselijke afhaalchinees. De "restaurants" in Hua Shan, met louter Chinezen, waren sowieso echt heel smerig, de menukaarten plakten aan alle kanten met zwarte ondefinieerbare plak erop en de grond was overal bezaaid met etensresten en sigaretten (houden ze hier ook nogal van, naar het schijnt..). Een beetje schrijnend om te zien dat de overtollige staf liever met elkaar keuvelt over de laatste roddels dan dat ze de vloer even aanvegen, of de menukaarten opleuken. Maar goed alles heeft z'n charme, dus dit ook.

De volgende dag in de avond de trein naar Beijing gepakt en we zijn er nu 2 dagen. Ik zal er wat meer over uit de doeken doen als we er wat langer zijn anders duurt dit verhaal weer wat te lang...

Groetjes, kusjes, liefs en een smakkerd,

Ivo