Episode 15; Kretek, staartloze katten en armoede

Selamat datang!

In zo'n 12 dagen ben ik van Jakarta naar Bali getrokken. Het lijkt alweer een maand geleden zoveel als ik meegemaakt heb...


-----Jakarta-----


Bij aankomst op Jakarta Soekarno Hatta airport werd me meteen duidelijk dat ik weer in de derde wereld beland was. Pakt een figuur lukraak m'n hele hebben en houden van de rolband met de intentie een fooi te kunnen scoren. Ben ik natuurlijk niet van gediend, dus ik m'n tas uit z'n handen gerukt en op zoek naar vervoer de stad in tussen alle irritante hawkers die je een taxi, of taksi zoals ze hier schrijven, aan willen smeren. Heb daar van een Indische zakenman een lift gekregen de stad in en zodoende kennis gemaakt met het Indonesische verkeer. Heerlijke janboel waarin strepen getrokken zijn voor Jan met de korte achternaam. Rood stoppen betekent, maar lang niet iedereen dat doet, de zijspiegel werkelijk door niemand gebruikt lijkt te worden en toeteren hoofdmodus nummer een is. Op het eerste gezicht denk je kap 'ns met toeteren, maar gaandeweg ontdek je een systeem. Hier mijn interpretatie:

-een keer korte toeter; aanwezigheid demonstreren daar niemand in de zijspiegel kijkt.
-twee keer kort toeteren; vriendeljk verzoek tot aan de kant gaan.
-een keer lang of 2 a 3 keer kort toeteren; Oprotten en rap een beetje!!

Aangekomen in m'n hostel wordt een ding me wel duidelijk; wat is Indonesie ontiegelijk goedkoop zeg. Die avond nog even uitgeweest met een Australier. Mooi verhaal, belanden we in een bar niet ver van m'n hostel en bij binnenkomst gelijk drie dames om ons heen. Wij natuurlijk beetje met ze ouwehoeren in de veronderstelling dat het dames van plezier waren, maar komt er een minuut later een of andere dwaas naar me toe, superboos, zo van wat mot je met m'n vrouw. Ik kijk die vrouw nog eens van top tot teen aan, ziet er goed uit. Dan die man, zeker niet moeders mooiste. Blijkt dat best veel mensen die hier werken hier dus gewoon een vrouw hebben en zij dus aan me zat. Wij natuurlijk bijna ruzie, maar een gratis biertje doet wonderen. Wel triest, zulke lelijke gasten met van die hippe zeg maar gerust lekkere Indonesische vrouwen. Maar goed, dat zie je natuurlijk overal in Azie.

De dag erna ben ik met een lichte kater naar wat monumenten en bezienswaardigheden gaan bekijken. Jakarta heeft niet echt een centrum, maar de plek van Lepangan Merdeka, ofwel het plein der onafhankelijkheid (van onze Nederlandse voorvaderen welteverstaan) komt er bij in de buurt. Het monument wordt ook wel Soekarno's laatste erectie genoemd, de spot drijvende met zijn machisme. Binnenin is een grote raamvoorstelling, waarin meer dan de helft van de voorstellingen gewijd wordt aan het Nederlands kolonialisme en waar we zeker niet goed afgeschilderd worden. Wel apart om te zien, vooral ook dat Soekarno en Soeharto als grote verlossers afgeschilderd worden terwijl ze dat natuurlijk niet waren.

Daarna heb ik in het oude Batavia, waar je inderdaad nog best wat Nederlandse sporen ziet (vooral van de VOC) door de haven gevaren met een local en wat ik daar zag was wel van het kaliber dat je broek ervan afzakt. Die armoede.. zo ongelofelijk erg.. Mensen wassen hun kleren in het water waar de buurman in schijt en iedereen lukraak z'n afval in deponeert. Baby's op de grond zonder kleren en de moeder is in geen velden of wegen te bekennen. Maarr.... ik spotte zelfs hier een playstation met 10 Indo's eromheen. Ongelofelijk! Voor de rest rookt ook ongeveer elke Inonesische man. Nou ben ik daar normaal niet zo'n fan van, maar hier doen ze er kruidnagel in, waardoor de sigaret eigenlijk best aangenaam zoet ruikt. De geur van kretek (kruidnagel in 't Indonesisch) ruik je echt overal.

Afgezien van de kretek, stinkt het overigens overal in Jakarta en het is een ronduit smerige (maar 3% vd bevolking is aangesloten op de riolering..) en armoedige en veelste drukke stad, dus na twee dagen besloot ik samen met m'n nieuw opgedane Nederlandse reisgenote maar te vertrekken richting Bogor. Daar was het nog steeds smerig en druk, maar de grote botanische tuinen daar waren een opluchting. Een soort van jungle achtige entourage met een gouverneurshuis (inderdaad in het Nederlands op de voorgevel) en ergens in de bush een begraafplaats met allemaal belangrijke Nederlanders. Vreemd om te zien.


-----Bogor - Yogyakarta-----


De volgende 3 dagen hadden we een tour geboekt bij een drietal Indonesiers, waar ik zeker geen spijt van heb gehad. De eerste dag gingen we meteen de semi-jungle in voor wat halsbrekende klimmetjes naar een verlaten waterval en sliepen we in de middle of nowhere in bamboehutjes midden in een mistig bergdorpje. De tweede dag zijn we door een spectaculaire pas, de Puncak Pass, gereden. Af en toe in wat bergdorpjes gestopt om te zien hoe de locals daar werken (veelal rijst verbouwen) of om van het uitzicht te genieten. Als blanke ben je hier echt een attractie, wat ook zo z'n keerzijde heeft. Kinderen vinden het geweldig je aan te raken (nou is dat natuurlijk ook heel tof), maar zijn meestal extreem verlegen. Wat oudere Indo's echter zullen altijd, op wat voor verdekte manier dan ook, geld aan je willen verdienen. Uiteraard is dat wel te begrijpen, voor hen is zelfs de sloeberigste Europese backpacker een wandelend spaarvarken, maar het is op gegeven moment echt ZO irritant. Een statement als dit is natuurlijk niks zonder voorbeelden, dus bij deze;

-Als je in de bus ziet dat een local voor de zelfde busreis 10000 rupiah betaalt en jij 20000, dan wordt je genaaid.
-Als je een can Coca Cola koopt (overkwam Liesbeth, m'n reisgenoot) voor 8000 rupiah en je ontdekt pas later dat onderop 6000 staat dan word je genaaid.
-Als je een busticket koopt met een voorafgesproken prijs en die wordt achteraf verhoogd, dan word je genaaid.

Al met al zijn de bedragen waar het omgaat lachwekkend (1 eu =14000 rupiah), maar het is gewoon echt irritant steeds te merken dat je genaaid wordt waar je bijstaat.

Afijn, dag 3 ging de wekker alweer om 3 uur 's ochtends omdat we een vulkaan (Gunung Papadayang) gingen beklimmen en de zonsopgang wilden bijwonen. Om een uurtje of 5 kwamen we aan bij de vulkaan en begon een pittig klimmetje van een uur, die onze lokale gids echter zonder blikken of blozen op z'n slippertjes deed. De vergezichten waren echt spectaculair, met een vulkaan die net boven het wolkendek uitreikt en voor de zonsopgang zelf schiet ik echt superlatieven tekort. De foto's spreken voor zich denk ik zo. De vulkaan zelf is nog steeds actief, vandaar dat de vulkaan niet altijd beklommen mag worden. Rond de top is ook een soort van maanlandschap met overal rook en gele zwavel en borrelende modderputten, waar boven met speels gemak een eitje gekookt zou kunnen worden.

De middag zijn Liesbeth en ik afgezet in Tasik Malaya om de trein te pakken naar Yogyakarta. Zaten we daar op een plein en wederom weer heel het plein dat naar ons toekomt (zie foto) en ons in gebrekkig engels vraagt waar we vandaan komen. Om de menigte af te schudden zijn Liesbeth en ik maar op de uitnodiging van een Indonesische man en z'n twee kids ingegaan om bij hem thuis wat te eten alvorens de trein naar Yogya te pakken.

Tijdens die trip zagen we trouwens vreemd veel katten zonder of met halve staart. Een klein onderzoekje onder de lokale bevolking heeft me de ietwat bizarre reden opgeleverd. Niks met erfelijkheid te maken, zoals sommige Indo's en andere reizigers schenen te denken. In Indonesie zijn er dus zwaar teveel zwerfkatten, doordat katten teveel jonkies krijgen. De ongeschoolde Indo hier gelooft, nog nooit van eileider en zaadjes gehoord hebbende, dat het afknippen van de staart hen weerhoudt van "being naughty". Hehe, rare mannetjes die Indo's.

Yogyakarta is, hoewel de naam anders doet vermoeden, een wereld van verschil met het smerige Jakarta. Een stuk minder druk, heeft wel een centrum en veel meer bezienswaardigheden. In die omgeving liggen de Borobudur (Buddhistisch) en de Prambanan (Hinduistisch) die stammen uit het tijdperk dat Java nog niet Islamitisch was, maar Buddhistisch resp. Hinduistisch. Twee supermooie immense bouwwerken, waarvan je je steeds afvraagt hoe ze zoiets in die tijd (9e eeuw A.D.) hebben kunnen bouwen. Hoewel dit de grootste toeristische trekpleisters schijnen te zijn van heel Indonesie, zie je ook hier maar een minimaal aantal blanken. Het overgrote merendeel van de blanken die je tegenkomt is overigens wel Nederlands. Jammer genoeg ben ik ook een dag in Yogya enorm van de kaart geweest -waarschijnlijk iets verkeerds gegeten- waardoor ik een dag niks anders gedaan heb dan de binnenkant van m'n overigens royale hotelkamer bekijken en me af en toen weer eens irriteren als de moskee naast de deur weer helemaal losgaat. Ze beginnen al voordat de hanen ook maar enige vorm van zonlicht hebben kunnen aanschouwen met het "zingen" van onverstaanbare Arabische teksten. Ieder z'n godsdienst, maar elke ochtend om 4 uur (serieus) weer keihard gaan zingen vind ik serieus een beetje a-relaxed.


----Bali----


Op Bali aangekomen sprong ik maar meteen met backpack en al op een scooter van een local, die me naar het befaamde Kuta Beach bracht. Wat ik daar zag, had ik eigenlijk al wel verwacht. Je waant je aan de Spaanse costa's, op zich niet verkeerd, maar het lijkt niet echt op de rest van Indonesie. Iedereen kan hier ook opeens Engels, door de enorme lading toeristen (veelal Ozzies) die ervoor zorgen dat Kuta een commercieel mecca van Indonesie aan het worden is of eigenlijk al is. Vermaken kun je je er echter prima. Alles is spotgoedkoop en als je even buiten Kuta komt, zie je een heel ander Bali. Ik heb, omdat het me wel vet leek in die extreme chaos te rijden, 2 dagen een scooter gehuurd en die gebruikt om wat plaatsen te bezoeken. Opvallend hoe snel je zelf overgaat op bovenstaande toeter technieken. Het aangedane Ubud was zeker de moeite waard, met een heus monkeyforest vol wilde apen. Daar vermaak ik me natuurlijk wel ff tussen m'n soortgenoten. Voor de rest is het gewoon ook echt lachen om daar een beetje rond te cruisen. Die scooters halen de 100 km/h en overal om je heen is mooi landschap, dus er lag weinig in de weg om mij vrolijk te houden. Jammer genoeg had ik maar 3 dagen op Bali, veel te weinig, waardoor ik nu alweer in Darwin zit, wachtende op m'n vlucht naar Christchurch (New Zealand).

In New Zealand heb ik vernomen dat het nu een van de slechtste winters is in 20 jaar, dus we zullen zien hoe lang ik het daar vol houd.


Toedeledokie,


Ivo